Dag 19: De Chinese muur, een plek zonder al te veel Chinezen

5.30, De wekker gimg. Deze dag gingen we vroeg uit de veren (en airco) omdat de bus vroeg zou vertrekken richting de Chinese muur. Tijdens de busreis vertelde onze gids dat zij niet alleen onze tourguide was maar ook onze viend. (En dat we achteraf natuurlijk fooi mogen geven). Na een reis van 2.5 uur in een warme bus waren we er uiteindelijk en hebben we de tourguide achter ons gelaten en hebben we eerst een bakkie gedaan, of een Thor ijsje gegeten en hebben we de mensen die de kabelbaan namen ook achter ons gelaten.

Onderweg kwamen we (hoe kan het ook anders) een heleboel Chinezen tegen maar die kwamen ons tegemoet, dus wij hadden nog heel even gedacht dat we verkeerd liepen. Maar de weg ging omhoog dus dat vonden wij goed. Eenmaal boven konden we genieten van het bijzondere uitzicht. Er stonden wel een aantal Chinezen in de weg (zowaar zonder parasol/paraplu) maar dat kon de pret niet drukken. Je kunt de muur ontzettend ver zien lopen over de bergkammen.

Wat ook een bijzondere ervaring is, is dat er bij iedere toren (na 100-200 meter heb je een toren) dat er wel een Chinees ijswater, bier, cola of een souvenir probeert te verkopen. En als je dat dan afwijst, we hadden zelf ongeveer 8 liter water bij ons, dan kreeg je te horen dat hij of zij een arme en locale boer was die geld nodig had voor de dokter. Niet geheel ontoevallig hebben we er bij eentje toch een heerlijk ijsje op, dat er heeeeeeeeel goed inging en zo hebben we toch de lokale boeren een beetje gesteund.

Na een paar torens gehad te hebben konden we of doorlopen of de kabelbaan pakken. Daar zagen we waarom in het begin zoveel Chinezen hebben gezien. Die paupers pakken kabelbaan en lopen dan terug nadat ze natuurlijk de nodige foto’s hebben gemaakt. En een gelukkige Chinees, is een Chinees die met een lange westerling op de foto is geweest. Dus nadat we even werden opgehouden om met een aantal Chinezen op de foto te gaan, vervolgenden we onze reis op de grote muur. En hier was de muur, op de verkopers na, helemaal vrij van Chinezen!

Het mooie is dat na iedere toren het uitzicht wel beter werd. Okee, de watervoorraad slinkte behoorlijk want alle t-shirts (eigenlijk alle kleding) waren drijfnat geworden. Maar dat weegt niet op tegen het mooie uitzicht wat we hadden.

Op een gegeven moment waren we bij de toren waar we het pad naar beneden moesten terug nemen. Wij waren echter lekker eigenwijs en gebruikte we onze tijd die we over hadden om nog een stukje door te lopen. Omdat hier de muur niet helemaal toegangkelijk was, was het hier echt extreem rustig. Nadat we twee torens veder waren geklauterd konden we wel genieten van het mooiste uitzicht to nu toe, de vallei onder ons met de muur die tot in de verte doorloopt. En op zo’n moment sta je dan toch wel een beetje stil bij het feit wat zo’n muur moet hebben gekost. En dan niet in geld uitgedrukt maar in mensenlevens. De Chinese keizer heeft toen gezegd dat er een muur gemaakt moest worden en dat gebeurde gewoon, wat de kosten ook waren. Dan is het aan de andere kant best wel sneu dat er in die honderen jaren nog geen moer is veranderd. En dan doel ik een beetje op het schrikbewind van Mao maar ook wat vrij recent is gebeurd, de olympische spelen. Daar zijn tienuizenden mensen hun huis uitgetrapt om een enorm groot (en mooi) olympisch complex neer te zetten. (Waarwe als toeristen zekernog een kijkje gaan nemen om even een foto te maken).

Maar goed, nadat we dat uitzicht hadden gezien gingen we toch maar terug naar beneden om onze bus te halen. Eenmaal daar aangekomen was ons water op, maar was er gelukkig een kraan waar we onze hoofden onder konden afspoelen. Daarna konden we genieten van een heerlijke lunch. We werden aan een tafel gezet, toevallig met nog twee andere Nederlanders en daabij kwamen een stuk of acht borden te staan met eten. En door aan de tafel te draaien kwam het bord met eten jou kant op zodat je er wat vanaf kon scheppen om in je eigen schaaltje te doen. En met mes en vork eten is er trouwens niet bij, je krijgt gewoon stokjes waar je het mee mag doen (of met je handen :p). Maar ik moet eerlijk zeggen dat we er steeds handiger in worden (met stokjes dan he ;-) ).

Hierna begonnen we onze terugreis weer naar Beijing, waarbij ik ondertussen dit verhaal typ. Dat ik het af heb kunnen maken is trouwens wel een klein wonder want die buschauffeur rijdt als een enorme debiel over de weg. Maar daar is hij geen uitzondering is hoor, het verkeer hier is echt enorm chaotisch.

Wat we vanavond gaan doen is zelfs voor ons nog een verrassing maar dat zal ongtwijfeld wel leuk gaan worden.

Vanuit het warme en smogachtige Beijing een vriendelijke groet,

Remco